De schuur: traditioneel domein van de man en eigenlijk de enige plek die hij zonder discussie onder zijn hoede heeft. Sterker nog, menig vrouw laat haar vent maar al te graag zorg dragen over die vaak wat chaotisch aandoende ruimte. Het is daarmee misschien wel het archetype van de hedendaagse mancave: het traditionele domein van de man, vol met dingen die hij daar wil. Dat betekent hout, staal en gereedschap.
Hoe toepasselijk is het dan ook dat de eigenaar van deze klusschuur zelf uit de bouw komt. Henk (66) was altijd aannemer en dus eigen baas. Na een hectische periode is hij nu met pensioen, maar het bouwen gaat door. Als we hem spreken, is hij bijna klaar met de imposante kast van steigerhout die achter hem staat.
Kasten, daar richt hij zich nu voornamelijk op. Voor vrienden en familie zet hij ze nog graag in elkaar. Van ontwerp tot uitvoering. “Het is fijn dat ik er nu echt de tijd voor kan nemen”, zegt de nuchtere achterhoeker. “Geen haast, en de mensen betalen er niet echt voor. Alleen voor de materialen die ik nodig heb. Zoals het steigerhout voor die kast. Lekker ruig.”
‘Het is hier al twintig jaar hetzelfde’
Zoals je zou verwachten van een vakman, is de schuur geen rommelhok, maar een functionele werkplaats. De gereedschappen zijn netjes opgeborgen tegen de muren en de grote machines zijn gemonteerd op verrijdbare bokken. “Zo is het hier al twintig jaar”, aldus Henk. Alles om snel ruimte te kunnen creëren en prettig te kunnen werken.
Veel van Henk zijn gereedschappen stammen nog uit zijn werkende leven, maar hij tikt ook nog wel eens een mooie machine op de kop. Zoals de cirkelzaag midden in de ruimte. “Het ding werd tweedehands aangeboden, maar hij was nog zo goed als nieuw. Ik vertrouwde het niet helemaal, maar ben toch gaan kijken. Wat bleek: de vorige eigenaar had hem in huis gehaald, maar vond hem toch te eng om mee te werken. Hij had die bok er zelfs al onder gebouwd. Meteen meegenomen, natuurlijk.”
De kast is bedoeld voor een alleenstaande moeder. Speciaal voor haar zoontje zit er een laag tafeltje in, om aan te tekenen. Met een glimlach laat Henk een klein stoeltje zien, gemaakt van hetzelfde steigerhout. Op de rugleuning prijkt trots de naam van het jochie. “Dat weten ze nog niet, dat ik die ook heb gemaakt. Kleine verrassing.”
